Bij de eerste verjaardag van de dood van mijn moeder

Onderstaand gedicht is (mij kennende) niet af. Het is wel vandaag geschreven, bij de eerste verjaardag van de dood van mijn moeder. Ik wil het daarom toch vandaag, hier, voor deze gelegenheid, publiceren.

het is vandaag is het een jaar

geleden ma maar waar

het over gaat bij dit soort taal

die tijd een maat toekent

ontgaat mij nu want nog nimmer

was jouw doodheid heden-

daagser dan vandaag. wat barthes

beschrijft is waar,

dat met jouw wijken mij

alleen mijn eigen wrede initiatie

in de wereld overblijft en dat de pijn

daarvan in jouw afwezigheid

zijn eigen tijd beslaat, zijn eigen duur

en daarin alle taal ontwijkt.

wat heeft het dus voor zin

dat ik dit schrijf? wat is dit

anders dan mijn wrede initiatie

van voorbijs in dit jouloos vandaag,

herinneringen aan het ware

praten dat we deden, tot het laat

was, er misschien nog steeds

geen oplossing op tafel lag,

maar elke scherpe rand

van woede, onmacht en verdriet

was afgeveild naar taal die

ronder was en zachte stof

en maakte

dat je dan tenminste kon bestaan.

ach ma je hebt mij niet alleen

die ene keer gebaard, maar

elk moment, precies

zo durend als de pijn bij barthes,

in vlees buiten de taal

waarin juist daardoor vanuit pijn

weer taal ontstaat. ik ben sinds jij

er niet meer bent zo’n wond, mama,

spreek zoals mij dat nu eenmaal

bekt, of ik nou wil of niet,

vanuit een stom verlangen jou

zoals mijn pijn jou in zich draagt

opnieuw in dit in dit

vandaag te zien bestaan.